Zo vader, zo zoon: twee generaties Engineers bij Damen Naval

Het was niet gepland, maar toch zijn Dennis (64) en Jurgen (35) den Engelsman tegenwoordig in dienst bij dezelfde werkgever. Dennis is Senior Projectmanager Engineering en Jurgen is Engineer Combat systems. Allebei in Engineering, maar de twee hebben slechts zijdelings met elkaar te maken. Vader en zoon kiezen ervoor om hun eigen pad te bewandelen.

De 64-jarige Dennis den Engelsman werkt al 37 jaar bij Damen Naval; hij begon in 1979, maar maakte tussen 1990 en 1995 een uitstapje naar een ander bedrijf. Zoon Jurgen den Engelsman (35) was na elf jaar bij de Koninklijke Nederlandse Marine op zoek naar een nieuwe uitdaging toen zich tweeëneenhalf jaar geleden ineens een kans bij Damen Naval aandiende.

“Toen ik van de HTS afkwam, waren er in Zeeland niet zo veel mogelijkheden. Ik solliciteerde buiten de provincie bij Holland Signaal en Philips, maar toch ook maar in de buurt bij De Schelde”, vertelt Dennis. “Daar kon ik op gesprek komen voor de functie calculator Ketelbouw. Het was niet echt iets wat mijn interesse had en wilde liever iets met engineering of, zoals het toen nog heette, op de tekenkamer; iets met scheepsbouw. Gelukkig hadden ze daar ook mensen nodig en tijdens een tweede gesprek was het snel rond. Hoewel ze bij Philips ook geïnteresseerd waren, woonde ik in Middelburg en was het een logische keuze om in Vlissingen te gaan werken.”

Zoon Jurgen groeide op met de verhalen van zijn vader over zijn werk bij de grootste scheepsbouwer in de provincie, maar hij had andere plannen. Na een opleiding in IT begon hij als Matroos Eerste Klas Wapentechnischedienst Scheepssystemen bij de Koninklijke Marine en wist hij zich op te werker tot sergeant, verantwoordelijk voor de Combat Systems aan boord van de mijnenjagers en kruiste hij heel Europa door. “Ik heb elf jaar bij de Marine gezeten, waarvan ik negen jaar heb gevaren. Ik was veel weg, zat doordeweeks in Den Helder tenzij ik op zee zat. Dat was heel lang prima als vrijgezel, maar met een relatie en later een kleintje werd de uitdaging om dit vol te houden een stuk groter. Mijn dochter was net drie maanden oud toen ik voor vier maanden weg moest en toen ik terugkwam moest ze me weer helemaal opnieuw leren kennen.”

Omdat er een aantal mijnenjagers uit de vaart gingen, werd de frequentie van langere reizen opgevoerd en toen Jurgen hoorde dat hij het jaar erna weer een langere reis moest maken, besefte hij dat het tijd was voor iets anders. “Ik was eerst van plan om terug te gaan naar de IT, maar binnen de Marine kon ik niet echt iets naar mijn zin vinden. Met een kantoorbaan binnen defensie zou dit ook een verhuizing buiten de provincie betekenen.”, vertelt Jurgen. “Ik zat in de trein naar Zeeland toen ik werd gebeld door detacheringsbureau Brunel; ze hadden online mijn CV zien staan en vroegen of ik wel eens van Damen Schelde had gehoord. Ze zochten mensen voor Engineering Combat Systems; dit sloot heel goed aan op de functie die ik bij de Marine had. Ik dacht: ik kan allicht eens gaan praten, dus maakte ik een afspraak zonder mijn vader daarin te kennen. Ik wilde het op eigen kracht doen.” Hij vervolgt: “Best spannend toen ik tussen de middag in mijn nette pak tegen de Scheldestroom inliep naar het hoofdkantoor. Als ik mijn vader was tegengekomen had ik wat uit te leggen. Dat was uiteindelijk niet nodig en ik had een eerste gesprek met Pim Rozendaal, natuurlijk de vraag of mijn vader wist dat ik hier was. Toen ben ik s ’avonds maar even langs thuis gegaan.”

Dennis voegt toe: “Ik hoorde van mijn vrouw dat Jurgen langskwam om wat te vertellen. Op zo’n moment gaan er allerlei scenario’s door je hoofd, maar hier had ik geen rekening mee gehouden. Het was een complete verrassing, maar wel een leuke. Ik had er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat er bij Damen Naval met zijn achtergrond en ervaring voor Jurgen mogelijkheden zouden zou kunnen zijn bij Combat Systems.”

In zijn relatief korte carrière bij Damen Naval heeft Jurgen al aan een aantal grote projecten mogen werken. “Ik mag gelukkig nog steeds reizen; niet meer zo vaak en zo lang, maar ik vind het wel fijn dat ik af en toe nog wat van de wereld kan zien en van het kantoor weg ben. Dat was ook de reden dat ik bij de Marine ben gegaan, al was ik daar voornamelijk in Europa. Nu kom ik veel verder. Ik ben in Indonesië geweest en nu mag ik naar Dubai; ook ga ik naar suppliers overal in Europa.”

Dennis heeft in zijn bijna vier decennia een indrukwekkende staat van dienst opgebouwd. Hij begon als technisch coördinator voor de gasturbines op de S-fregatten en had daarvoor nauw contact met Rolls Royce in Engeland. Daarna hield hij zich bezig met het ontwikkelen van systemen als hydraulische afstandsbedieningen, pneumatische control systemen voor tandwielkasten en zelfs ruitenwisser systemen werden in eigen beheer ontwikkeld voor toepassing op marineschepen. “Dit was een bijzondere tijd’, herinnert Dennis zich. “We hadden een jonge en ambitieuze chef en hij gaf ons de vrijheid om bestaande systemen te verbeteren. Uiteindelijk werd ik teamleider van het ontwikkelingsteam, maar aan het einde van de jaren tachtig wilde ik me verder ontplooien en kijken hoe mijn carrière zich verder kon ontwikkelen.”

Dennis kon aan de slag bij GTI Mechanical in Bergen op Zoom, een kleiner bedrijf dat gespecialiseerd was in technische dienstverlening rondom de installatie van pijpleidingsystemen. “Het was een interessante periode waarin ervaren werd dat werken bij een kleiner bedrijf in mindere tijden ook wel erg spannend kan zijn.” Toen De Schelde in 1995 kwam polsen of hij geïnteresseerd was in een terugkeer, bleek de verleiding van een kortere reistijd en meer tijd met de familie doorslaggevend. “Sindsdien ben ik honkvast gebleken, ook wat engineering betreft. Ik werd eerst de Tech Spec coördinator voor het LCF-project en werkte vervolgens samen met Swan Hunter aan de twee Landing Ship Dock (Auxiliary) Enforcer schepen die in Newcastle werden gebouwd. Daarvoor ben ik ook een aantal jaren gestationeerd geweest in Newcastle. Toen ik in 2005 weer terugkwam, kon ik eerst aan de slag als productie coördinator op Vlissingen-Oost voor het laatste deel van de oplevering van het laatste LCF-fregat.”

Er volgde nog een korte terugkeer naar Newcastle om Swan Hunter voor het LSD(A), bij terugkomst ging Dennis toch weer aan de slag op de Engineering-afdeling. Hij groeide naar de functie van Project Manager Engineering en in die rol was hij betrokken bij verschillende projecten: het Zweedse Kustwacht-project, modificatie projecten van de LCFs en de M-fregatten voor de Nederlandse Marine, de PKR SIGMA schepen voor Indonesische en later de POLA SIGMA voor Mexico. “Het PKR-project was heel mooi om te doen, omdat het de eerste keer was dat we een volledig modulaire bouw deden. De POLA is een goede tweede. Het was gebaseerd op PKR doch met een totaal andere Combat en Communicatie suite. We hebben dat schip in een recordtijd van drie jaar kunnen leveren. De contacten met de Indonesische en Mexicaanse opdrachtgevers waren zeer intensief. Ik vind het belangrijk dat er een goede communicatie is en dat er een atmosfeer van vertrouwen is. Dat was hier het geval en dat maakt het zulke mooie projecten.”

Vader en zoon werken niet samen, maar werken wel allebei aan hetzelfde project. En heel af en toe informeert Dennis wel eens hoe het Jurgen vergaat. “In het begin vroeg ik wel eens aan een senior Combat collega op zijn afdeling hoe hij het deed en het antwoord was altijd positief. Toen hij na een jaar zijn vaste aanstelling kreeg, was ik erg trots. Ik vind het leuk dat het zo is gelopen. Ik ben ervan overtuigd dat dit een goede plek is voor Jurgen.” Hij voegt toe: “Toen ik bij de Schelde begon, was het een logge bureaucratische organisatie en voelde het niet alsof jouw dagelijkse bijdrage iets kon veranderen aan het eindproduct. Het is nu een heel ander bedrijf waarbij je wel degelijk direct invloed hebt op het eindresultaat. Jouw bijdrage is van belang en er zijn grote mogelijkheden om je te ontplooien.”

Jurgen sluit af: “We staan er niet echt bij stil dat we bij hetzelfde bedrijf werken. Thuis hebben we het er bijvoorbeeld niet vaak over. Toch vind ik het ook wel bijzonder hoor, dat ik uitgerekend hier terecht ben gekomen. Het was een goede beslissing; ik heb het erg naar mijn zin.”